Labing Pitong Taon [17 Years]

Hindi ko alam kung sino ang mas maswerte: ang mga ulila ba o ako na mayroon namang ama pero hindi ko naman kilala. Mabuti pa nga sana kung patay na siya – siguro mas madaling tanggapin sa loob, kaso buhay pa siya at kumakayod sa dayuhang bayan, kung gaano katagal hindi ko na pinagkaabalahang alamin. Basta ang alam ko, 6, 205 na arw, 884 na linggo, 204 na buwan at 17 taon na siyang absent sa buhay ko – sa madaling sabi, buong buhay ko. Umalis siya ng ako’y ipinanganak, at hindi pa nagbabalik mula noon. Pero hindi niya naman inabandona si Ina. Tumatawag si Ama sa bahay at patuloy ang padala sa aming mag-ina. Pero wala siya. Wa-la. Ito na ang nakatatak sa isip ko, mula pa ng ako’y namulat.

Kaya naman laking gulat ko isang araw ng may makita akong lalaki sa sala pagpasok ko sa aming bahay. Mataas siya, maputi, at maganda ang pangangatawan. Sa totoo lang mukha na siyang kanluranin. Hindi ko alam kung bakit pero natigilan ako sa pinto ng makita ko siya. Wala namang lumabas ni ha ni ho sa bibig ko, ni hindi ko maitanong kung sino siya o kung nasan ba ang ina ko. Basta, parang may nakadrugs na rabbit na nakawala sa dibdib ko.

“Mithi! Mabuti at nandito ka na, kanina ka pa namin hinihintay!” Muntik ng ibato ni Ina sa hangin ang tray ng meryenda na hawak niya ng makita niya ako, kasabay ng pagmilog ng mata ng lalaki at biglang pagtayo mula sa prenteng pagkakaupo. Nagkatinginan kami at sa hindi malamang dahilan ay pareho kaming mukhang nakakita ng multo. Anak ng pusang may balbas. Parang alam ko na ang susunod na sasabihin ni Ina.

“Mithi, siya ang Daddy mo, anak!” Sakto. Sabi na eh. Si Ina talaga, predictable.

Akala mo tumama sa lotto si Ina sa tuwa habang palapit ang lalaking diumano’y ang magaling kong Daddy, na bagama’t nakausap ko na din ng ilang pagkakataon sa telepono ay absent pa din sa buhay ko sa kabuuang, inuulit ko, 6,205 na araw, 884 na linggo, 204 na buwan at 17 taon.

“Anak ang tagal kong naghintay…” mangiyak-ngiyak niyang sabi sabay yakap sa akin at tanong ng madamdaming, “Kamusta ka na?” Letse.

“Okay, okay ako,” lang ang nasagot ko dahil baka hindi magustuhan ni Ina kung ang tunay na nasa loob ko ang sasabihin ko na, “Diyos ko naman Dad, kung nandito ka kasama namin siguro hindi mo na kailangang magtanong.”

Akala mo fiesta ang mga sumunod na araw sa bahay namin, una dahil sa dami ng pasalubong na dala ni Ama, at pangalawa, dahil sa dami ng kamag-anak at kapitbahay na dumadalaw upang hingin ang mga ito, siguro para kamustahin na rin si Ama. Laging masaya si Ina araw-araw…alam mo na. At ako? Gusto kong murahin si Ama at sasali sa buhay namin ni Ina, at wag ka, feeling close pa. Gusto ko siyang sumbatan ng isang milyong ulit dahil sa pagkawala niya ng maraming taon. Gusto kong sabihin na punong-puno ako ng ngitngit at hindi ko siya kilala. At ano ba ang akala niya sa amin ni Ina? Mukhang pera kaya sa padala niya kami binuhay at hindi siya kaniyang presensiya? Lintik naman o.

Pero siyempre hindi ko pwedeng sabihin yon dahil baka palayasin ako ni Ina, isa pa, iniisip ko din naman na baka sabihin ni Ama ay pinalaki akong walang modo ni Ina, sayang naman ang effort ni Ina di ba? Kaya ano pa nga ba ang solusyon kundi silent mode na lang ako sa bahay, magpaka busy sa eskwela tapos ay uwi at lock sa kuwarto para lang hindi ko makita si Ama at maalala ang ginawa niyang ‘pagabandona’ sa amin ni Ina.

Ganito lang ang buhay sa bahay sa mga sumunod na buwan. Hindi matutunaw ng presensiya ni Ama ngayon ang malaking butas sa aking pagktao na noon pa mang wala pa akong malay ay ginawa na niya. Basta ang alam ko, wala si Ama noong mga panahong kailangan ko siya habang ako’y lumalaki.

Naging mas madali ang buhay para sakin ng makahanap agad ng trabaho si Ama sa isang engineering company sa siyudad. Sa isang araw, nagkikita lamang kami kapag aalis na siya sa umaga at uuwi na sa gabi. Lumilipas ang isang araw na hindi kami halos nag-uusap. Yun naman ang suto ko kay Ama. Marunong siyang makahalata na hindi pa ko handa, at hindi niya naman pinipilit ang sarili niya. Marahil, maghihintay muna siya… hanggang sa maging handa na ko.

Kaso… isang gabi hindi si Ama ang napagbuksan ni Ina sa pinto, nagkus ay isang kasamahan sa trabaho. Ayon sa kaniya, nagkaroon ng aksidente sa site, at hindi na muling makakauwi pa sa amin si Ama – sa pagkakataong ito, kailanman.

Lintik naman Ama. Hindi ko lubos maisip na sa loob ng 6, 205 na araw, 884 na linggo, 204 na buwat at 17 taon na wala ka sa buhay ko, magagawa mo pa rin akong saktan ng ganito katindi ngayong wala ka na naman.

NOTE: So as promised, this is the short story that I wrote for the paper. It is out of necessity LOL. I am not very good in Tagalog though, or in drama at that. LOL. So spare me. LOL.